Dom Pomocy Społecznej w Łodzi przy ul. Spadkowej 4/6 został oddany do użytku jako Państwowy Zakład Specjalny dla Dzieci głęboko Niedorozwiniętych Umysłowo od 1.04.1965 r. Zapewniał opiekę dla 140 mieszkańców.
W latach 1965-1994 w opiece nad mieszkańcami pomagały Siostry Zakonne ze Zgromadzenia Sióstr Służebniczek Najświętszej Marii Panny. Pełniły swoją służbę pracując jako terapeutki, opiekunki, wychowawczynie – zastępując niejednokrotnie dzieciom rodziców. Przy ich zaangażowaniu w 1993 r. oddano do użytku kaplicę.
W latach 80-tych W latach 80-tych zapoczątkowana została współpraca z seminarzystami z Seminarium Duchownego o.o. Franciszkanów z Łagiewnik. Wtedy to zaczęto systematyczne odwiedziny, a w ich trakcie wspólne zabawy, wycieczki i nabożeństwa. Szczególnie mile w pamięć zapadły pełne ciepła wspólne przeżywanie Świąt Bożego Narodzenia i Wielkiej Nocy czy spotkania w Klasztorze w Łagiewnikach. Nie można tu pominąć wsparcia finansowego ze strony o.o. Franciszkanów. Wszystko to sprawiło, że na stałe, jako przyjaciele, zapisali się w historii Domu.
Od 1984 r. Dom zarządzał dwoma placówkami. Były to Ośrodki Dziennego Pobytu przy ul. Rojnej i Piotrkowskiej, które usamodzielniły się w kwietniu 1991 r., natomiast od października 1992 r. dzieci leżące, głęboko upośledzone przeniesiono do nowo powstałego Domu przy ul. Sierakowskiego 65.
W latach 90-tych rozpoczęła się przebudowa i rozbudowa placówki. Przeprowadzono szereg prac modernizacyjnych, głównie w pomieszczeniach mieszkalnych. W miejsce parterowego pawilonu zbudowano nowoczesny, dwukondygnacyjny budynek połączony ze starym budynkiem głównym. W jego górnej części usytuowano pomieszczenia mieszkalne i szkolne, kuchnię ze stołówką oraz pralnię. Natomiast w części dolnej do dyspozycji mieszkańców znalazł się basen, dział rehabilitacyjny, sala teatralna, pracownie terapeutyczne oraz sala gimnastyczna.
W okresie od 1998 roku nadal prowadzona była przebudowa i modernizacja placówki, dostosowująca warunki mieszkalne do standardów europejskich. W ramach programu likwidacji barier architektonicznych powstała winda i podjazdy. Zwiększono ilość i zakres działania pracowni terapeutycznych. Rozbudowano i wyposażono dział fizjoterapii, wzbogacając ofertę usług rehabilitacyjnych. Zwiększono liczbę miejsc, adaptując pomieszczenia po dziale administracji. Organizacja grup, rodzaje i metody działań opiekuńczych i terapeutycznych dostosowane zostały do zasadniczych celów Domu, a przede wszystkim do potrzeb jego mieszkańców. Nastąpiła zdecydowana poprawa warunków ich życia. Stały się one bardziej zbliżone do warunków domowych.